By: Erick
My name is Erick, 17 years old. Nag-aaral ako sa isang pribadong unibersidad sa Recto. Kulay ng Puregold, haha. 5'7 ang height ko and yung body type ko may kaunting built dahil meron naman akong background sa sports.
It's been a week since last day of school and I'm more than ready to face what college life has to offer. Bakasyon na naman, nganga na naman ako sa bahay kaya naisipan kong mag try ng dating apps. Wala pa akong experience sa love or sa sex, hindi naman ako pangit, pero wala talaga eh. Pero since bakasyon na, why not make something different? Something I've never done before. Dito ko nakilala si Carlo, he's 22 years old, 5'9. Nakapagtapos ng Financial Management sa kung saan ako nag aaral ngayon. Moreno, makinis, mabilog ang mga mata at mapula ang mga labi. At first na-intimidate ako pero he's something special. Hindi lang maganda ang panlabas na anyo niya kung di pati na rin ang panloob na anyo. Hindi siya mayabang katulad ng iba, hindi ma-pride, hindi palaging nakikipag debate at hindi siya nag mamagaling sa mga bagay bagay.Humble lang siya and very kind, minsan napapaisip ako kung bagay ba kami. It seems like he's out of my league. After several weeks of talking through skype we decided to see each other in person. Nagkita kami sa isang fast food chain malapit sa Condominium na pinagtutuluyan niya. After eating, pumunta kami sa unit niya at dito na nangyari ang mga inaasahan naming mangyari. While we're watching TV nag uusap kami until he said
"Virgin ka pa diba?" , "Yup" I replied.
"So ano? Are we going to this or not?"
"Carlo wait, kinakabahan kasi ako eh."
"Ako bahala sayo Erick"
Nagdikit na ang aming mga labi, nangangapa pako dahil unang beses ko 'tong makipaghalikan and I can say I did well dahil naging torrid kiss siya and nagtagal ng 3-5 minutes. While kissing, his hands are all over me, hinahalikan niya ko sa leeg, sa tenga, sa pisngi at naglalabanan ang mga dila namin. He took off his shirt at nakita ko yung katawan niya. Ang ganda ng chest niya and ang ganda ng pangangatawan halatang kahit pa-paano nagg-gym. Ang sarap sa pakiramdam ng mga kamay niya na umiikot sa'king buong katawan. Medyo naging matagal yung foreplay at tila puro ungol ang maririnig mo sa kwarto.
Hindi ko namalayan wala na pala kaming saplot. We're touching each other with our bare skins. Bawat dikit ng balat niya sa balat ko ay hindi ko maipaliwanag ang sarap na nadarama ko. Wala na kaming naiisip sa paligid namin and all we just want was to do it. Blowjob, 69, anal pentration at iba't ibang positions ang ginawa namin. After that nahiga na lang kami sa kama and I started the conversation.
"Carlo..."
"oh?"
"Bakit ka nagtatago? Bakit hindi mo magawang umamin sa iba kung ano ka talaga?"
"I don't want to be gay at the first place. I just want to be normal. Gusto ko nga magkapamilya eh."
"Magiging masaya ka ba talaga sa ganung buhay?"
"Probably, ikaw ba? Bakit hindi mo magawang sabihin sa iba?"
"Dahil sa takot. Alam mo naman na relihiyoso ang kinalakihan kong pamilya."
"Ano nang plano mo? Bata ka pa oh"
"Ako? Time will tell."
"Basta ako pingako ko sa sarili ko na until 30 yrs. old ko lang gagawin tong mga bagay na 'to. After that I'll leave them all behind magbabagong buhay ako, maghahanap ng babaeng mapapangsawa at bubuo ako ng sarili kong pamilya."
"Talaga lang ah? Tignan natin kung magawa mo yan."
"Hindi mo ko kilala bata, haha."
Nasundan ng nasundan ang pagkikita namin at mga ginagawa namin. Dumating na ang pasukan at 2nd year na ko patuloy pa rin akong nakikipagkita kay Carlo. Medyo nagiging malapit na kami at medyo sweet na rin ang pakikitungo namin sa isa't isa. Tuloy tuloy na ang pagkikita namin at tuloy tuloyna rin ang paglalim ng nararamdaman ko para kay Carlo.
While I'm at school, he texted me. "May klase ka pa?"
"Ha? Until 6pm pa ko"
"Hintayin kita Jollibee, see you."
Hindi ko alam kung anong dahilan at pinuntahan ako ni Carlo sa school. Well, hindi ko ide deny pero na flatter ako. Matapos ang klase nagpaalam ako agad sa mga kaibigan ko at sabi ko may pupuntahan pa ko. Pagkapunta ko sa Jollibee, hinatak niya ako agad palabas at pumasok kami sa kotse niya na naka park sa Hepa Lane.
"Alam ko sched mo, wala ka naman pasok bukas diba? Kain tayo sa labas, saan ba gusto mo?"
"Carlo ano 'to? Naka uniform pa ko, bukas na lang."
"Hindi ako pwede bukas, gusto ko ngayon."
"Ikaw na bahala"
Medyo tahimik kami at medyo awkward yung atmosphere. Hindi ko alam pero parang may kakaiba.
Pumunta kaming SM North at pagkapark niya ng kotse, hindi ko napigilan ang sarili ko.
"Kailangan pa ba natin 'tong gawin?"
"Bakit ayaw mo ba? kakain lang naman tayo ah."
"Gusto ko na umuwi. Gusto mo mag drive thru na lang tayo dun tayo sa unit mo kumain. Ayoko sa public place."
Sinara ni Carlo ng malakas yung pinto ng kotse na ikinagulat ko.
"Ano bang problema mo? Ang arte mo, kakain lang naman tayo. Kung ayaw mo edi sana kanina mo pa sinabi."
"Carlo ayoko na eh! Gusto ko na tapusin lahat ng ginagawa natin hangga't maaga. Hangga't kaya ko pa."
"Anong sinasabi mo Erick? Wag ka ngang mag drama diyan."
"Gago ka ba? Mahal na kita! Tanginang 'to, manhid! HIndi nako makapag aral ng maayos dahil sa'yo, pinipigilan ko pero puta ang hirap eh. Malapit na ko mag 18 hindi naman na siguro malayo yung age gap natin. Pero tangina naalala ko, pamparaos libog lang pala ko. Kasi pagtungtong mo ng 30 years old lolokohin mo sarili mo at mamumuhay ka na ng miserableng buhay dahil magpapakasal ka sa taong hindi mo naman talaga mamahalin."
"SHUT UP ERICK! You don't know me! Wala kang alam sa buhay ko and wala kang karapatan kwestyunin ang mga desisyon ko sa buhay!"
"Then tell me! FUCKING TELL ME. Ilabas mo sakin lahat ng galit mo sa mundo. Lahat ng sakit na nararamdaman mo! Kahit minsan wag mo naman akong tratuhin na pamparaos libog lang! Tignan mo rin naman ako bilang kaibigan! Makikinig naman ako eh!”
"Yun na nga problema Erick eh! Ayoko na ulit puamsok sa mga ganito kasi may mga plano ako! May mga gusto akong gawin sa buhay! And I'm about to take you out for dinner kasi gusto kitang kausapin! AYOKO NA! Let's finish this. Pinapahirapan lang natin sarili natin eh. Masyado ka pang bata para sa mga ganitong bagay! I'm taking you home."
Pinatakbo ng mabilis ni Carlo yung kotse papauwi and na stuck kami sa traffic. 8pm na ng gabi at gustong gusto ko na umalis sa mga pangyayari. Hindi kami naguusap, hindi kami nagsasalita. Mga busina ng sasakyan at ingay sa paligid lang ang naririnig namin.
Binaba niya ko malapit sa apartment ko and bumaba ako ng kotse ng walang imik. Natapos ang lahat ng sa amin ng ganung kadali. Pinipigilan kong
tumulo ang mga luha ko pero pagkasara ko ng pinto ay naiyak na lang ako na para bang ito na ang pinaka masakit na naramadman ko sa buong buhay ko. Tama nga sila, mahirap pala talagang mag mahal, yung Erick na tumatawatawa sa mga taong umiiyak sa pag-ibig eto. Ako na ngayon yung umiiyak dahil sa pag ibig.
Natapos na ang 1st sem pero yung sakit na nararamdaman ko hindi pa rin tapos. Hindi ko kinaya ang pangungulila sa unang lalaking nagparamdam sa'kin ng ganito. That's why I texted him.
"Hi Carlo! Kamusta? Pwede ba kitang makausap?"
"Come here at 3pm, gusto rin kitang makausap."
Pagkapunta ko kila Carlo, bumungad siya sa kin with his bright smile, Yung mga ngiting na miss ko ng sobra.
"Erick... I missed you."
NIyakap ko ng mahigpit si Carlo at nagdikit ang mga labi namin. May nangyari sa'min at ngayon ay parang iba kesa sa mga ginawa namin noon. Dati ay libog lang ang nararamdaman ko pero ngayon ay parang may kasamang pagmamahal.
After that ay nagusap kami ng masinsinan ni Carlo.
"18 ka na noh? Belated Happy Birthday."
Inabot niya sakin ang isang maliit na box na medyo may kabigatan.
"Open it."
Binuksan ko at binigyan niya ko ng isang mamahaling relo.
"Carlo, wow. Thank you. Thank you grabe, nag abala ka pa."
"I just want to say I'm sorry. Sorry if I didn't do what my heart really wants. Nagpadala ko sa takot na baka mag iba yung mga plano ko and maiba yung daan ko sa buhay. But now, I'm ready to face reality. I'm 22 and meron pa kong 8 years para maging masaya kasama ka. 8 years para mahalin ka."
"Wala na kong pakielam Carlo kung gaano kahabang oras ang meron para sating dalawa.. Gusto ko lang naman makasama ka, 1 year, 2 years, 3 years, 4 years. 8 years is actually more than what I'm asking for. Hindi na mahalaga kung may katapusan ‘to. Basta ang importante magkakaroon tayo ng pagkakataon para maging masaya and yung oras na meron tayo. We’re going to make the most out of it. I’m going to make sure that those 8 years will be the best years of your life. Gusto ko lang mahalin ka. Kahit gaano katagal, because I’ve never been so sure on anything in my whole life except you.”
“Ang dami mong sinasabing bata ka.”
“18 na ko, hindi na ko bata.”
“OO nga pala…
Erick, I love you. I’ve never imagined myself loving a young guy like you. I’m willing to give it a try.”
- - - - - -
2nd year 2nd sem. Sinabi ko sa bestfriend kong si Angie kung anong meron kami ni Carlo. Masaya si Angie para sa’kin pero nag aalala din siya dahil sa napaka komplikadong sitwasyon naming ni Carlo.
“Hindi ka ba natatakot Erick? Imagine, kayo in just 8 years? Grabe feeling ko hindi na niya itutuloy yun pag sobra na siyang napamahal sa’yo.”
“We’ll never know. Natatakot ako Angie. Natatakot ako dumating yung araw na tatapusin na namin lahat. Araw araw akong gumigising at alam kong nababawasan ng isang araw yung oras na meron kami. Ayoko mangyari ‘yon.”
Naging maganda ang relasyon naming ni Carlo. Nag aaway, nagbabati at palagi niya kong dinadala sa iba’t ibang lugar tuwing anniversary namin. Time really flies so fast at eto, graduating na ‘ko. 20 years old na ko and turning 25 na si Carlo. Marami na kaming napagdaanan at masaya ko dahil hindi nagbago at hindi nababawasan ang pagmamahalan namin sa isa’t isa. It feels like na parang kaming dalawa nga para sa isa’t isa.
Pero hindi ko pa rin mababago ang katotohonan at ang gusto niyang mangyari. Habang tumatagal kami, lumalaki rin ang takot ko na malapit na siyang mawala sa’kin. Everytime I’ll bring up that topic, nagagalit siya at ayaw niyang pag usapan namin. Nakahanap ako ng trabaho malapit sa condo niya. Kaya naman lumipat na ko sa unit niya and naging mag live-in partners na kami. Kilala na siya ng family ko bilang isang matalik kong kaaibigan at kilala na ko ng parents niya bilang isang matalik rin na kaibigan. Nagpatuloy ang tago naming relasyon. Onting kaibigan alng namin ang may alam. Mahirap pero masaya. Masaya kasi mahal namin ang isa’t isa at parabang wala na kong pakielam sa mangyayari basta ang alam ko lang sinusulit namin kung ano ang meron kami at kung ano ang ibinigay samin. I just want to live the moment and ayokong sayangin ang oras namin kakaisip sa araw na matatapos rin ang lahat.
Years passed mas nakilala pa namin ang isa’t isa dahil sa isang bubong na lang kami nakatira. Para bang hindi kami nauubusan ng mga malalaman tungkol sa amin. Ang saya, sobra. Hindi ko namalayan na malapit na naman ang birthday ni Carlo. 5 years na kami at lahat na ng surprises nagawa ko na, lahat ng mga gusto niya nairegalo ko na. Naubusan na ko ng ideas, pero ang alam ko ay gustong gusto magka aso ni Carlo, kaya naman for his 28th birthday bumili ako ng puppy na Siberian Husky at pinatago ko muna ‘to kay Angie for the mean time.
On his birthday pinanood namin ang play na Wicked and after that kumain kami sa Lemuria sa Quezon City. Nothing compares to the feeling of watching the person you love the most grow as a person. 5 years ko na siyang kasama sa kanyang patuloy na pag abot sa kanyang mga pangarap. After we ate, sumakay na kami sa kotse and nag buntong hininga siya ng malalim. Kilala ko na siya, and alam ko there’s something wrong everytime he does that.
“Is everything okay?”
“Yes. Nothing to worry, I love you. Thank you for spending your night with me. Sobrang swerte ko sa’yo.”
“Happy Birthday. I love you, oo nga pala dumaan muna tayo kila Angie, may kukunin lang ako. (I’m supposed to show him the dog and surprise him. Pero mukhang may change of plans.) Ayoko masira yung gabi that’s why hindi ko na siya tinanong kung anong problema pa.
“Ano tara na? Let’s go.”
“Erick, wait.”
I feel heavy all of a sudden. Na para bang may malaking pagbabago ang mangyayari sa’min ngayong gabi. But I gave him a smile and decided not to show him my pain.
“Yes? Ano yun?”
“Kakain pala kami bukas nila mama to celebrate my birthday. They told me na….
May ipapakilala sila sa’kin bukas since I’m already 28 and wala pa kong girlfriend. I’m thinking kung…”
“So… eto na ba? Eto na ba yun?”
“Erick, sorry.”
“CARLO WHAT THE FUCK! Ganun na lang ba kadali yun sa’yo?”
“Erick calm down. Akala ko ba malinaw sa’tin ang lahat.”
“No Carlo! 5 YEARS! UMASA AKONG MABABAGO KO PA YANG GUSTO MONG MANGYARI PERO SA ISANG IGLAP LANG MAS PIPILIIN MO PA YUNG GUSTO MONG GAWIN KESA SAKIN? GANUN LANG BA KO SA’YO?
NAIINIS AKO CARLO! NAGAGALIT AKO KASI MAHAL KITA! MAHAL NA MAHAL KITA AND SA LOOB NG LIMANG TAON EVERYTIME YOU’LL TELL ME NA GUSTO MO MAGKAPAMILYA NASASAKTAN AKO! KASI IT’S LIKE YOU’RE TELLING ME NA SOMEDAY YOU’RE GOING TO LEAVE ME JUST TO HAVE YOUR OWN FAMILY! AND AYOKO MANGYARI YUN EH! AYOKONG MAWALA KA SA’KIN! KASI NGA MAHAL KITA. NAIINTINDIHAN MO BA YUN? WHY CAN’T YOU JUST THROW THAT STUPID PLAN OF YOURS AND MAS PILIIN MO NAMAN MAGING MASAYA KESA GAWIN UNG MGA BAGAY NA GUSTO NG IBANG TAO PARA SA’YO. MAHIRAP BANG IPAGLABAN YUNG MERON TAYO? WE CAN ADOPT CHILDREN, KAYA KO MAGING ISANG MABUTING MAGULANG JUST LIKE HOW WOMEN CAN. WE COULD ALSO HAVE A NORMAL LIFE! KAHIT MINSAN BA TINANONG MO SARILI MO, MAGIGING MASAYA KA BA TALAGA SA GAGAWIN MO HA? TELL ME!”
”Erick, hindi ‘to madali para sa’kin. Matagal ko nang plano to, ngayon ko pa ba isusuko? Erick, I’m the only son!. My parents can’t afford their one and only son to be gay. My mom told me a long time ago na she wants me to marry a woman and to have my own family. I can’t bring her down. Ayoko sila ma disappoint. Ayokong mamatay yung parents ko na may galit sila sa’kin! So please, permiso ko lang ang hinihingi mo. Alam mo naman kung gaano kita kamahal diba? Pero kailangan na antin tapusin ‘to.”
“Carlo we still have almost 3 years. Sabi mo pag 30 ka na eh, bakit ang aga? Bakit mo ko binigla? Ipapakilala pa lang naman siya sa’yo ah? How are you so sure na siya na?!”
“I’m not sure. Hindi ko alam, pero gusto ko na tong tapusin.”
“Why? TELL ME WHY?!”
“Erick please.”
“SABIHIN MO SAKIN TANGINA CARLO ANO BA?!”
“KASI I WANT TO GIVE MYSELF 2 YEARS PARA MAKALIMOT! 2 YEARS LANG HINIHINGI KO ERICK PARA MAKALIMUTAN KO YUNG 5 YEARS NA MERON TAYO! AYOKO MAGING UNFAIR SA BABAENG PAPAKSALAN KO SO PLEASE! BIGYAN MO KO NG ORAS PARA MAKALIMUTAN KA! HINDI PA SAPAT YUNG 2 YEARS PERO PIPILITIN KO. ERICK MAHAL KITA PERO I CAN’T CHOOSE YOU OVER MY PARENTS. SO PLEASE DO ME A FAVOR! TAPUSIN NA NATIN ‘TO!”
Hindi ko na alam ang sasabihin ko sa mga panahong iyon, sakit, lungkot, galit ang meron sa puso ko. Lumabas ako ng kotse at nag taxi ako papunta kila Angie. Kinwento ko lahat kay Angie kaya naman siya na rin ang kumuha ng mga gamit ko sa unit ni Carlo. To make the story short natapos na rin kung ano ang meron samin. Nagpatuloy ako abutin ang mga pangarap ko. Nakapagtrabaho ako sa Italy at dun ako nagsimula ng bagong buhay. 2 years na ang nakalipas at hindi ko pa rin binubuksan ang puso ko para sa iba. Samantalang si Carlo, ginawa niya kung ano man ang mga plano niya noong nagkakilala pa lang kami. Until the day na aka tanggap ako ng invitation sa wedding ni Carlo at ng kanyang soon to be wife na si Angela. And yes, umuwi ako para maka-attend sa kasal nila. Gusto kong makita kung masaya ba si Carlo at gusto ko ng ipaalam sa kanya na palagi pa rin akong naka suporta sa lahat ng gagawin niya. Hindi na ko naka attend ng ceremony at sa reception na ko dumiretso. Nagkaroon kami ng pagkakataon para makpagusap sa hotel room niya. Tinignan ko si Carlo, Malaki ang pinagbago niya, mas lumaki ang katawan niya at mas lalo siyang pumogi. Malinis pa rin siyang tignan at hindi pa rin nagbabago ang mga ngiting ibinibigay niya tuwing nakikita niya ko. Inayos ko ang bow tie niya, hinawakan ko ang mga balikat at niyakap ko siya ng mahigpit. “I’m happy for you, Carlo. I just want you to know na mahal na mahal pa rin kita. Hindi na magbabago yun. I wish na maging mabuting asawa at mabuting amaka sa magiging anak niyo. I wish you all the best in life. This might be the last hug I can give dahil babalik na rin ako sa Italy next week. I missed you so much.”
Hinigpitan niya ang pagkakayakap sakin and he told me
“I love you Erick. Thank you. I will never forget those 5 years you spent with me. Those are the best years of my life. And if I will be given the chance bring it all back, I will. Kasi mahal na mahal pa rin kita.”
And we kissed. And at that moment alam kong ayun na ang huling halik na makukuha ko mula sa kanya. Huling halik para sa lahat ng sakit, puot, lungkot at galit na dinulot niya sakin. After that, I walked down the street going nowhere.
Today, I officially lost the man I love the most.
No comments:
Post a Comment